Mensen zijn fascinerende toestellen. Woordsponzen en beeldtankers. Zenders en ontvangers.
Ze willen elkaar begrijpen, zeggen ze. Terwijl dit lichaam wegdraait en dat oog een gat in de horizon graaft. Ze vragen niet, maar vullen in. Duwen vooruit. Deinzen terug. Maar dansen desondanks vaak veel beter dan je zou verwachten, op grond van hun verschillen.
Klungels en kunstenaars tegelijk. Fascinerend, een feest om naar te kijken. En te proberen handen vol bloemen uit tenenkrommende boodschappen te plukken.
Dat doe ik als tekstschrijver vanuit Het Waait, maar nog veel liever doe ik als eh… mezelf, vanuit de Kwaliteitenkamer.